Once upon a time you were my everything

Sunset liet langzaam haar jas van haar schouders zakken en legde het kledingstuk op de tribune bij de atletiek baan. Het was rond een uur of elf 's avonds, wat betekende dat de baan niet verlicht werd. Maar haar ogen wenden snel aan de duisternis om haar heen. En daarbij, slapen kon ze toch niet. Dat was bekend bij de leraren. Sunset was een van de weinige leerlingen die 's nachts als een gek rondjes begon te rennen op de atletiekbaan. Maar het leidde haar wel af, en als ze klaar was viel ze vaak als een blok in slaap. Al dan niet óp de atletiekbaan.

Het meisje liep de baan en bond al lopend haar haar in een hoge staart. Vervolgens begon ze te joggen, na een rondje verhoogde ze haar tempo, zodat ze haar ademhaling omhoog hoorde gaan, haar hart in haar borst voelde kloppen en de wind langs haar gezicht voelde gaan. Na een paar rondjes stopte ze en pakte langs de zijkant van de baan wat hindernissen, die ze neerzette. Het begon laag, maar ze bouwde het rustig op. Ze zou steeds hoger moeten springen, maar het was niet onhaalbaar. Ze liep weer naar het begin van de baan en begon te rennen, een paar rondjes. Tot ze over de laatste hindernis viel, en hard op haar rug terecht kwam.

OOC: Wie gaat haar helpen XD

Als het buiten donker was, alle lichten uit en niemand er te vinden, kon ze haar gang gaan. Hoewel ze nu al een langere tijd in Amerika woonde, ze wilde haar oude zelf niet laten verdwijnen. Het begon er op te lijken dat ze twee kanten had. De kant van waar ze woonde tot ze naar High School ging en de kant die ze had gevormd sinds ze op de school was. Natuurlijk kon ze zich niet het zelfde gedragen in Amerika als in Japan. Beide plaatsen waren nu haar thuis, ze wilde geen van beide opgeven voor de ander. Vooral haar opa maar haar vader ook een beetje hadden haar laten beloven dat ze door zou trainen, al was het maar licht. Het heft van de dolk lag als gegoten in haar hand, het uiteindelijk toch de hare. Voorzichtig liet ze het in haar hand rond draaien terwijl ze verder de schooltuinen in liep. Bij het passeren van het de sportvelden zag ze iemand over de hardloopbaan rennen. Even keek ze toe naar het persoon dat over de hindernissen sprong. Tot die over een van de hindernissen wist te vallen en op haar rug te landen. Meteen schoof ze de dolk terug in de huls die ze in het vervolgens met dolk er in terug stopte in het vak van haar trui. Ze droeg een grote zwarte trui met een groot vak op haar buik waar je met je handen van twee kanten in kon. In de grote zak van de trui paste de dolk helemaal zodat niemand hem kon zien. Niemand mocht dan ook weten dat ze het ding bij zich had. Ze kon dan ook moeilijk met een dolk in haar hand naar het meisje toe rennen. Een sprintje trekken was genoeg om snel bij het meisje te zijn dat op de grond lag. "Gaat het een beetje?"

Met een klap werd de lucht uit haar longen geslagen en ze hapte naar adem. "Ooh..." kwam er zacht uit haar mond. Aankomende voetstappen vertelden Sunset dat er iemand aan kwam. En inderdaad, niet veel later stond er een brunette naast haar. "Gaat het een beetje?" Sunset keek even op naar het meisje, knikte toen en kwam overeind. Haar rug deed pijn, net als haar rechtervoet, waarmee ze achter de sprong was blijven haken. "Ja, ja, ik ben oke. Gewoon een klein inschattingsfoutje gemaakt..." zuchtte Sunset, waarna ze haar kleding weer wat rechter trok, weer naar het meisje keek en glimlachte. Plots kwam de vraag in haar op wat dit meisje eigenlijk buiten deed op dit tijdstip. Maar, als ze die vraag stelde kon zie die natuurlijk ook weer terug verwachten. Ze herkende het meisje wel vaag, misschien had ze een paar lessen met haar. "Ik ben Sunset, trouwens." zei ze toen maar.

Het meisje keek naar haar omhoog en knikte. Zodra ze overeind kwam was het voor Shay een bevestiging dat er in ieder geval waarschijnlijk niets ergs aan de hand was. "Ja, ja, ik ben oke. Gewoon een klein inschattingsfoutje gemaakt..." Zuchtte het meisje dat inmiddels haar kleding al weer recht trok. Shay's blik ging even van het meisje naar de hindernis. Het was donker dus kon ze het zich best voorstellen. "Ik ben Sunset, trouwens." Glimlachte het meisje na enkele seconde. De brunette knikte bevestigend op haar naam. Ze had nog nooit van het meisje gehoord dus zat ze waarschijnlijk niet in het zelfde jaar of hadden ze geen klassen samen. "Aangenaam Sunset, ik ben Shay." Stelde ze zichzelf ook voor aan het meisje. Het was niet iets gewoons om in het donker te gaan hordelopen. Obstakels waren nooit slim in het donker. Dus waarom deed het meisje dat dan? "Waarom was je eigenlijk aan het hordenlopen in het donker? De kans op fouten lijkt me dan juist zo groot gezien je niet zo veel ziet." Vroeg ze haar dan ook uit nieuwsgierigheid.

Het meisje stelde zichzelf voor als Shay. De naam kwam Sunset niet bekend voor, dus waarschijnlijk hadden ze geen les samen. "Waarom was je eigenlijk aan het hordenlopen in het donker? De kans op fouten lijkt me dan juist zo groot gezien je niet zo veel ziet." vroeg Shay. Sunset glimlachte en knikte, terwijl ze wat losse plukken haar met haar hand uit haar gezicht veegde. "Nee, dat is ook niet zo slim inderdaad. Hou het er maar op dat ik niet kon slapen." Ze ging haar niet vertellen dat ze al weken niet sliep door paniekaanvallen, en dat dit een van de weinige opties was om haar hoofd volledig leeg te maken. "Wat doe jij zo laat nog buiten?"

Het meisje knikte op haar woorden met een glimlach. Dat kon niet veel anders betekenen dan dat ze het er zelf eigenlijk ook wel mee eens was. "Nee, dat is ook niet zo slim inderdaad. Hou het er maar op dat ik niet kon slapen." Vertelde Sunset haar, verder zou ze er maar niet op in gaan. Ze wist maar al te goed hoe vervelend het kon zijn als mensen bleven doorvragen naar iets dat je niet wilde vertellen. "Wat doe jij zo laat nog buiten?" Vroeg Sunset op haar beurt, een logische vraag. Shay glimlachte kort voor ze haar antwoord gaf. "Om rust te hebben. Dat valt niet zo veel te vinden op een school overdag." Antwoordde ze voor het grootste deel naar waarheid. Rust zoeken deed ze ook alleen dat was niet het enige. Voor dat andere had ze ook rust nodig dus indirect was het wel de waarheid.

Shay glimlachte kort voordat ze antwoord gaf. Waarschijnlijk had de brunette de tegenvraag al verwacht. "Om rust te hebben. Dat valt niet zo veel te vinden op een school overdag." was het antwoord. Sunset knikte, ze herkende het maar al te goed. De drukte in de lessen, maar ook op de gangen. Zéker op de gangen. Het was nergens op school eigenlijk stil. Soms in de bibliotheek, maar ook die momenten werden steeds zeldzamer. "Ja, dat snap ik. In welk jaar zit je eigenlijk?"

Tot haar opluchting leek Sunset te begrijpen wat ze bedoelde en vroeg niet door naar een preciezere reden. Als dat was geweest had ze enorm veel spijt gehad dat ze naar het meisje toe was gegaan. Shay's blik dwaalde af richting de lucht. Tussen de dunne bewolking kon je stukjes van de maan zien. "Ja, dat snap ik. In welk jaar zit je eigenlijk?" Werd aan haar gevraagd tegen de tijd dat een van de wolken de maan volledig bedekte. "Ik ben Junior, jij?" Reageerde ze en stelde ze de vraag meteen weer terug. Altijd beleeft blijven was haar vanaf jongs af aan ingedramd. Als iemand je een vraag stelde gaf je antwoord en stelde je zo mogelijk het zelfde soort vraag terug.

Het was aan Shay te zien dat ze blij was dat Sunset niet door vroeg. Ze kon het zien aan de lichaamshouding van het meisje tegenover haar. Het was niet persé iets wat Sunset meteen opviel, maar als ze erop ging letten zag ze best veel. En dat was soms erg handig. "Ik ben Junior, jij?" kreeg ze antwoord op haar vraag. Sunset keek haar weer aan en glimlachte. "Ik ook! Misschien hebben we geen lessen samen ofzo. Of wel, maar dan heb ik je gewoon nooit gezien." ze grinnikte. "Sorry, dat was misschien een beetje gemeen." zei ze er wel snel achter aan. Je wist maar nooit hoe iets over kon komen.

"Ik ook! Misschien hebben we geen lessen samen ofzo. Of wel, maar dan heb ik je gewoon nooit gezien." Reageerde de ander grinnikend. Shay wist niet goed wat ze met de opmerking aan moest. Ze was vrij zeker dat ze geen lessen met Sunset had. Ze wist enkel niet goed of de opvatting over dat ze haar nooit zou hebben gezien als ze al samen klassen hadden positief of negatief moest opnemen. De meeste mensen zouden het waarschijnlijk negatief opvatten maar voor haar was niet gezien worden toch ook weer een voordeel. "Sorry, dat was misschien een beetje gemeen." De woorden die al snel volgde verklaarde dat ze het niet op een gemene manier had bedoeld. "Geeft niet hoor, kwam niet zo over. En nee we hebben volgens mij geen lessen samen. Maar zit je op atletiek omdat je hier zo bezig bent?"